Jacco en zijn vrouw komen in mijn praktijk omdat ze zich zorgen maken over de ontwikkeling van hun oudste zoon. Jesse (4 jaar) is hooggevoelig en gaat sinds kort naar de basissschool. Daarvoor waren er al regelmatig spanningen in het gezin, maar door de veranderende situatie is dit vaker en heftiger. Ze willen graag hun verhaal doen en kijken naar oplossingen die voor hun werken.
In de eerste sessie bespreek ik met beide ouders wat er goed gaat en wat er niet goed gaat. Het is mooi wat hier al ontstaat omdat er voor hun gevoel veel niet goed ging. Het blijkt dat ze door alle spanningen vergeten zijn wat er wel goed gaat. Dat raakt beiden. We zien ook dat bij de dingen die niet goed gaan vooral momenten met tijdsdruk lastig zijn. Eén van de dingen waar de vader van Jesse tegenaan loopt is het ochtendritueel. Daar wil hij graag verandering in. We spreken af dat we dit de volgende sessie verder gaan onderzoeken.
Vader komt het tweede gesprek alleen. Samen onderzoeken we met de Ketting van gebeurtenissen (Teken je gesprek) hoe dit proces precies verloopt en welke oplossing er voor hem gaat werken. We gaan terug naar een recente situatie en schrijven alle dingen die toen gebeurden stap voor stap op papier. Vervolgens laat ik hem nadenken over welke gedachten hij over die situatie heeft en schrijf dit in de ketting. Daarna zoomen we in op het gevoel dat dit bij hem oproept en zetten dat erbij. Als alles op papier staat kijkt hij naar de tekening en vraag ik wat hem opvalt. Jacco geeft aan dat het verdriet oproept als hij er naar kijkt. Ik geef hem de ruimte en vraag op hij een oplossing ziet. Hij blijft lang stil, maar komt er niet op. Ik vraag naar waar hij behoefte aan heeft. Na een tijdje stil te zijn geweest merkt hij op dat hij behoefte heeft aan rust. Met dit inzicht laat ik hem goed naar de tekening kijken en na een tijdje ziet hij de oplossing. “Ik moet gewoon iets eerder opstaan, de deur van de kamer van Jesse open doen en zeggen dat ik vast naar beneden ga. Daar drink ik mijn kopje koffie en lees ik mijn krant.” Hij voegt toe; “ik zit nu steeds druk uit te oefenen en dan klapt hij juist dicht, nu geef ik hem de ruimte en komt hij vast wel uit zichzelf naar beneden.” Hiermee gaat hij naar huis en ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken!
Na 3 weken neem ik telefonisch contact op om te kijken hoe het gaat. Jacco zou nog bellen over een vervolgafspraak, maar die is hij helemaal vergeten omdat het zo goed gaat! Hij staat nog steeds iets eerder op om zijn eigen momentje te hebben en vertelt dat er weer rust is in het gezin. Niet alleen tijdens het opstaan en het aankleden, maar ook het samenspelen met zijn broertje gaat veel beter.