Onlangs schreef ik al over mijn angst over vlinders en hoe ik het ben aangegaan door onderzoek te doen naar de diepere laag. Mijn schaamte over mijn angst was in de loop van de jaren alleen maar groter geworden. Dit kwam omdat ik was blijven hangen in mijn gevoel. Dat was mijn waarheid geworden en elke keer bij het zien van een vlinder of een goedbedoelde opmerking van iemand uit mijn omgeving werd het alleen maar erger.
Alleen het onder ogen komen van het werkelijke probleem kon nog een bijdrage leveren en dat mocht ik doen met Cobie, die mij liefdevol begeleide met het proces. Ze maakte daarbij gebruik van Teken je gesprek, een tool die coachgesprekken visueel ondersteund zodat je snel tot de kern komt en emoties, gedachten en de werkelijke gebeurtenis uit elkaar haalt.
Nadat we het probleem helemaal onderzocht hadden kwam de vraag "hoe zou je het willen?" IK WIL NAAR DE VLINDERTUIN< ZONDER DAT IK GA GILLEN, WEGDUIK OF TERUGVAL IN EEN VAN MIJN OUDE GEWOONTES. We hebben bedacht wat ik allemaal zou kunnen doen en vervolgens een plan van aanpak gemaakt.
Mijn eerste actiepunt was het zoeken naar een plek waar ik niet meer onder vlinders uit kon. Ik besloot dat het de vlindertuin moest worden. Niet in Emmen, maar Artis. Die is klein en heeft qua diversiteit niet zoveel vlinders. Ik heb op de website gelezen over de vlindertuin en me verdiept in de verschillende soorten vlinders die daar gehuisvest zijn. Dat wil zeggen, vooral het bekijken van de plaatjes zodat ik voorbereid ben op wat ik ga zien. Het fijne was dat ik op de site ook ontdekte dat elke dag om 11.00 uur de verzorger in het verblijf is om vragen van het publiek te beantwoorden. Dat is een hele geruststelling, ik zou nooit alleen zijn en als ik onverwacht toch helemaal ga flippen kan ik in ieder geval nog gered worden. Een fijne, helpende gedachte.
OK, tot zover geen probleem. Nu nog er heen. Inmiddels zijn een paar maanden verstreken. Nu het vakantie is ga ik er heen. De dagen ervoor slaap ik onrustig, wat als??? Ik merk dat het me niet helpt en overweeg zelfs één moment het maar bij een wens te laten. Tot ik me realiseer dat ik mezelf kan helpen door voor te stellen hoe het zal zijn als ik er ben.
In gedachten loop ik richting de vlindertuin. Ik wacht net zolang tot ik voel dat ik er klaar voor ben. Zachtjes schuif ik de flappen plastic aan de kant en ga het avontuur in. Ik sta daar helemaal alleen, te trillen op mijn benen, ik voel de warmte, de klamme lucht en merk ook dat het zweet me uitbreekt. Dan realiseer ik met dat ik nog geen vlinder gezien heb. Ik beeld me in hoe het is om één van die rijkelijk gekleurde vlinders op me af te zien komen. Ik schrik! Ik zie mensen om me heen kijken en vragen of het gaat. Omdat ik alle tijd heb om me in te beelden hoe het zal zijn, lukt het me te bedenken dat het mijn proces is en dat ik daar MIJN! tijd voor ga nemen.
Dit inzicht had ik zo nodig. Ik doe dit voor mijzelf! En voor niemand anders! Ik ga hier heen om aan mijzelf te bewijzen dat het OK! is. Ik ben aan niemand verantwoording schuldig en weet dat ik dit op mijn manier mag doen. Wat een opluchting, wat een lucht, wat een ruimte!
Na een paar dagen ga ik met mijn jongste zoon vol vertrouwen naar Artis. Ik heb er zin in, dit is de dag dat ik ECHT niet meer bang hoef te zijn. Rond 11 uur zijn we bij het vlinderverblijf. Mijn zoon kan niet wachten en gaat vast naar binnen en na een minuut is hij al weer terug! Mam, het is echt maar een klein rondje, kom je ook? JA, ik zucht nog eens diep en voel dat het goed is. Ik loop rustig achter hem aan naar binnen. Ik sta hier, op het pad meteen oog in oog met een paar vlinders. Ik voel dat het goed is, maar ik voel ook dat ik naar buiten wil. Ik besluit het laatste te doen. Alsof je gaat duiken en eerst even voelt hoe koud het water is. Ik koel even af achter de plastic flappen en voel dan echt dat ik het kan. Ik loop naar binnen, het pad op. Ik sta te trillen op mijn benen, maar ik ben er. Ik kijk naar de vlinders om me heen. Ik ben op het pad, zij zitten rustig op de bananen, stukken kiwi en sinaasappel. En dan, toch onverwacht schiet er één voor me langs, ik duik ineen en meteen is daar een liefdevolle oudere dame. "Gaat het?" Ja, zeg ik, laat me maar, het is iets waar ik doorheen moet. En zo voelt het ook. Ik wil wat dieper de tuin in en besluit mijn capuchon op te zetten, het geeft een veilig gevoel. Ik hoef alleen op te letten op wat er voor me afspeelt. Langzaam glijdt de spanning van mijn lijf, voelen mijn benen weer stevig en durf ik me open te stellen voor alles wat ik zie.
De verzorger heb ik niet gezien, volgens mijn zoontje was die er wel. Ik had hem gelukkig niet nodig. Ik had mijn helpende gedachte, "Laat me maar, het is mijn proces, ik wil dit en doe het op mijn tempo"!