Emma, een vrolijke meid uit groep 7 komt al ruim een jaar bij mij in de praktijk voor haar dyslexie. Ik help haar voornamelijk bij het leren spellen en soms met de zaakvakken. Als ze een toets heeft vraagt ze zelf of ik haar kan helpen. Samen maken we dan een mindmap, zodat ze de samenhang van de lesstof beter ziet en het goed kan onthouden. Soms maken we een uitstapje en hebben we een gesprek over een probleem waar ze op dat moment tegenaan loopt. Zo ook vandaag.
Emma krijgt een dictee over de woorden die ze de afgelopen week heeft geoefend. In de eerste vijf woorden die ik dicteer zitten allemaal fouten. Ze schrijft slordig en snel, vergeet het stappenplan en verbetert veel. Soms krast ze het door, verbetert ze het en komt er toch weer op terug. Ze weet het zelf ook, want haar hand houdt ze over haar werk. Ik vermoed dat haar hoofd vol zit met van alles, waardoor ze haar gedachten er niet bij kan houden. Ik benoem wat ik zie en vraag haar of ze weet hoe het komt. Ze geeft inderdaad aan dat haar hoofd helemaal vol zit. Ik vraag haar of ze wil onderzoeken hoe het zit. Dat wil ze graag.
We tekenen een groot hoofd en zetten daar allemaal dingen in waar ze aan denkt. We gebruiken daarbij kleuren, groen voor fijne dingen, rood voor vervelende dingen en oranje voor de dingen daartussen in. Voor we het weten zit haar hoofd vol met leuke liedjes en dansjes, fijne gebeurtenissen van het weekend, maar ook een mopperende juf, werk dat niet af is, die stomme dyslexie, haar vriendinnen die allemaal naar het VWO gaan, dat ze dom is, dat ze thuis soms ruzie heeft met haar broers, ze bang is om te blijven zitten en dat ze niet naar het VWO kan. Het is veel, maar het opschrijven doet haar goed. Door het gebruik ontstaat overzicht en als we alles hebben mag ze één ding uitkiezen waar we verder op in gaan zoomen. Ze kiest het zittenblijven.
Met behulp van het faalangstsjabloon van Teken je gesprek brengen we al haar negatieve overtuigingen over het zittenblijven in beeld. In het rood en soms ook oranje tekenen we op hoe ze zich daarbij voelt en wat daarvan het resultaat is. Ze ziet al snel dat ze blijft piekeren over iets waarvan ze nu inziet dat ze het zelf allemaal bedenkt, het zit in haar hoofd en het wil er niet meer uit. Voor dat we naar de helpende gedachten gaan heeft ze al een mooie actie bedacht. Ze wil het met haar juf bespreken zodat ze zekerheid heeft. Natuurlijk slaan we ook de stap van het positief denken niet over en brengen we in het groen allemaal helpende gedachtes in kaart. Ze is verbaast dat het zo makkelijk gaat en wil graag de twee kaartjes "ik doe mijn best" en "het is goed zoals het is" meenemen naar huis. Op een leeg kaartje schrijft ze "als ik het wil, kom ik er op mijn manier!' Prachtig dat ze ineens veel steviger in haar schoenen staat en vol zelfvertrouwen is. Ze neemt een kopie van de tekeningen mee zodat ze die thuis en met haar juf kan bespreken.
Na een week brengt haar moeder haar dochter naar de praktijk. Ze is blij hoe het met haar dochter gaat en dankbaar voor mijn luisterend oor. Ze vertelt met dat ze het tijdens het uitlaten van de hond hebben gehad over het volle hoofd en alle dingen die haar dwars zaten. Er was ruimte voor verdriet en haar moeder toonde vooral begrip en troost. En bovendien is er weer heel veel gelachen.
Comments